Γλυκό φρέσκου άγριου βατόμουρου. Wild blueberries: “jam for spooning”

τα αγριοτριαντάφυλλα

το βατόμουρο

 Πάντοτε ήθελα να κάνω γλυκό τα άπειρα βατόμουρα που σαν μαύρα μαργαριταράκια κρέμονται από τα κλαδάκια τους και ξεφυτρώνουν παντού μέχρι και πάνω στην άσφαλτο γύρω γύρω από το σπίτι στη Βέροια.

 Ενώ λοιπόν βγήκα για τα αγριοτριαντάφυλλα τα οποία έχουν μπερδευτεί με τις βατομουριές και τα τσάπουρνα αποφάσισα να κάνω το γλυκό!

Έτσι με τη βοήθεια και του Αποστόλη μάζεψα προσεκτικά τα  ταπεινά αυτά φρούτα που δεν είναι μόνο νόστιμα αλλά περιέχουν πολλά θρεπτικά στοιχεία και άλλες τόσες ευεργετικές για τον οργανισμό ιδιότητες. Θα αναφέρω μόνο μία την ύπαρξη της βιταμίνης C!

Τι μπέρδεμα όμως με αυτά τα μικρά φρούτα του δάσους. Άπειρες ποικιλίες, όλες όμως νόστιμες και η κάθε μία με την δική της ιδιατερότητα.

Η επιστημονική ονομασία της βατομουριάς είναι Rubus fruticosus, γνωστό σαν blackberry και στην Ελλάδα βατόμουρο. Βατσινιά το έλεγαν οι γονείς μου.

Το βατόμουρο, όταν ωριμάσει είναι μεγάλο όσο ένα φουντούκι και έχει μαύρο χρώμα. Κάποιες φορές ξεχνιέμαι και τρώω και τα κόκκινα αλλά είναι σκληρά και πολύ ξινά.

τα ροζ λουλούδια ομορφαίνουν το φράκτη μπροστά στο σπίτι

 Έχει όμορφα ροζ λουλούδια τα οποία συνυπάρχουν με τους καρπούς και δίνουν το μήνυμα ότι δεν τελείωσαν τα φρουτάκια του, θα δώσει κι άλλα.

 

το μαύρο είναι το ώριμο, τα κόκκινα είναι σκληρά και ξινά

Μαζέψαμε μόνο 400γρ και υποσχέθηκα να κάνω άλλη μία προσπάθεια μία άλλη μέρα.

Τα υλικά

400γρ βατόμουρα

430γρ ζάχαρη, το ήθελα γλυκό και όχι γλυκόξινο

χυμός μισού λεμονιού

βαζάκια αποστειρωμένα

Τι κάνω

Αφήνω τα βατόμουρα μέσα σε μία πιατέλα γιαι να φύγουν τα εντομάκια που κρύβονται πάνω τους. Τα πλένω και τα στραγγίζω καλά να φύγουν τα νερά.

Τα βάζω σε μία κατσαρόλα με τη ζάχαρη σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία και τα αφήνω να σιγοβράζουν για 30΄.

 Το καλό είναι ότι δεν χρειάζονται ξάφρισμα και το σκουρόχρωμαο σιρόπι τους είναι διαυγές, λαμπερό με ρουμπινί αποχρώσεις.

Μόλις τελειώσει το βράσιμο βάζω τα βαζάκια και τα καπάκια στο φούρνο για 15΄σε προθερμασμένο φούρνο στους 140^ο. τα βγάζω με μία πετσέτα (για να μη καώ) και τα γεμίζω. Τα κλείνω και τα γυρίζω ανάποδα. Έτσι εξασφαλίζω τη μεγάλη χρονική διάρκεια στο βάζο. Όχι ότι θα μείνουν και πολύ στο ράφι.

Το θέμα είναι ότι τα σποράκια είναι πάρα πολλά και είναι αδύνατον να τα βγάλεις χωρίς να καταστρέψεις τα βατόμουρα.

Όμως: τα σποράκια είναι εντελώς διαφορετικά από του σταφυλιού ή του καρπουζιού που είναι στυφά και άνοστα.

Αυτά εδώ τρώγονται. Όταν τα μασάς έχουν τη γεύση ξηρού καρπού, καρυδιού για την ακρίβεια και είναι λίγο αλμυρά.

Βέβαια μπορείς να τα αγνοήσεις και να τα καταπιείς, είναι τόσο μικρά!

Αργά το απόγευμα δοκιμάσαμε τα μαύρα μαργαριταράκια με το σιρόπι τους και έβαλα στόχο άλλη μία επιδρομή στις βατομουριές το αμέσως επόμενο  Σάββατο.