ΙΜΑΜ ΜΠΑΙΛΝΤΙ, ΤΟ ΚΛΑΣΣΙΚΟ. IMAM BAYILDI

Και στο youtube σε βίντεο: https://youtu.be/I6oXhPBL-kU

Όποτε αναφέρεται κάποιος στην ιστορία αυτού του πιάτου καταφτάνουν και οι γνωστές ιστορίες για τον ιμάμη:

-του νηστικού, που λιποθύμησε από την πείνα με το που αναγνώρισαν οι γευστικοί του κάλυκες το άρωμα του καλοψημένου ιμάμ,

-του λιχούδη που ενώ εκτελούσε το ιερό του καθήκον, επάνω στον μιναρέ κατά την ώρα της προσευχής, επέτρεψε στον εαυτό του να παρασυρθεί από τις μυρωδιές της γειτονικής στον μιναρέ κουζίνας

-του τσιγκούνη, που όταν διαπίστωσε πόσο πολύτιμο ελαιόλαδο απαιτεί το ψήσιμο της ως σφουγγάρι μελιτζάνας, κατέρρευσε ψυχολογικά.

Βεβαίως και οι ιστορίες και το όνομα παραπέμπουν ότι το φαγητό είναι τουρκικής καταγωγής και προελεύσεως. Όμως  κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, εγώ το θεωρώ ελληνικότατο, έχει τόσα ελληνικά αλλά και μεσογειακά στοιχεία τούτο το  πιάτο: τα κρεμμύδια το ελαιόλαδο, οι ντομάτες, το σιγανό τσιγάρισμα των κρεμμυδιών!

Πιο παραδοσιακό τούρκικο ή πολίτικο πιάτο, αν νομίζετε, θεωρώ το μαντί για παράδειγμα παρά το ιμάμ μπαϊλντί. Δέχομαι ότι το όνομα του φαγητού είναι πιο ελκυστικός από ότι : μελιτζάνες παραγεμισμένες με κρεμμύδια.

Όσον αφορά την τεχνική στη συνταγή:

Δε ψήνω ολόκληρες τις μελιτζάνες, διότι το θέαμα είναι λιγάκι απογοητευτικό αν ο συνδαιτημόνας θέλει την μελιτζάνα του παραγεμιστή με κιμά, το κλασσικό παπουτσάκι δηλαδή.  Αστειεύομαι φυσικά! Τις κόβω σε λωρίδες για τον εξής λόγο: για να μπορώ να αλείψω όλες τις λωρίδες με ελάχιστο ελαιόλαδο και να μη χρειαστεί να τις πνίξω στο ταψί με περιττή ποσότητα.

Με τις μελιτζάνες φέτος παρατήρησα το εξής: δεν έχουμε φάει πικρή μελιτζάνα, όλες ήταν υπέροχα γλυκύτατες και νόστιμες. Λίγα σποράκια που βρήκα μέσα στις μελιτζάνες προσπάθησα να τις αφαιρέσω όσο μπορούσα με την μύτη του μαχαιριού.

Το δικό μου ιμάμ από το παλιό μου συνταγολόγιο δεν έχει σκόρδο, ούτε και πολύ ντομάτα. Το βάθος στη γεύση το δίνει η ευγενική δάφνη και οι αρωματικοί κόκκοι από μπαχάρι.

Συνηθίζω και μία πατάτα μέσα στο ταψί για να συμπληρώνεται το γεύμα. Στην Τουρκία παραδοσιακά θα σερβίρουν και ένα πιλάφι ή γιαούρτι.

Σερβίρισα το ιμάμ με μία πλούσια αγγουροντομάτα και γενναίες κουταλιές από κατίκι!

Για δύο άτομα  όπως είμαστε εγώ και ο σύζυγός μου στο καθημερινό μας τραπέζι

2 μελιτζάνες, παρόλο που είχαν λίγα σποράκια ήταν πάρα πάρα πολύ γλυκές

4 ξερά κρεμμύδια

1 κόκκινη πιπεριά

1 ψιλοκομμένη ώριμη ντομάτα

1 πατάτα

½ ματσάκι ψιλοκομμένο μαϊντανό

2 δαφνόφυλλα

2 κόκκους μπαχάρι

1 κουταλιά αποξηραμένη ρίγανη

6-8 κουταλιές ελαιόλαδο

αλάτι, μαύρο πιπέρι

Πλένω, καθαρίζω τις μελιτζάνες και τις κόβω σε τέταρτα και ξανά στη μέση για να σχηματιστούν μικρές λωρίδες. Αλατίζω καλά, ραντίζω με μία κουταλιά ελαιόλαδο και πασπαλίζω με ρίγανη και μαύρο πιπέρι. Στρώνω ένα λαδόχαρτο μέσα σε ταψί και απλώνω πάνω τις μελιτζάνες. Ψήνω για 20΄σε προθερμασμένο φούρνο.

Καθαρίζω και πλένω τα κρεμμύδια. Τα κόβω σε στενές λωρίδες , πλένω ξανά τα κρεμμύδια και τα βάζω στο υπόλοιπο ελαιόλαδο σε χαμηλή θερμοκρασία να αχνιστούν για 15΄.

Ψιλοκόβω την πιπεριά και την προσθέτω στα κρεμμύδια, μαζί με τη ντομάτα, το μαϊντανό ½ φλιτζάνι νερό και τα αρωματικά. Βράζω τη σάλτσα για 15΄ περίπου, περιχύνω το ταψί με τις μελιτζάνες και ψήνω στους 220΄για 30-40΄.

Ψήνω πολύ καλά και προσέχω να μη μείνουν καθόλου ζουμάκια στο ταψί. Ελέγχω το ψήσιμο και όταν βλέπω ότι σχεδόν μαυρίζει από το ψήσιμο, τότε κλείνω τη θερμοκρασία και το αφήνω να κρυώσει.

Το ιμάμ ως λαδερό πιάτο, τρώγεται πολύ ευχάριστα και κρύο.