AΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΑΡΘΕΝΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ. Flavored Greek extra virgin olive oil.

Μεγάλωσα με καθαρεύουσα, έγραφα με ψιλές, δασείες, περισπωμένες και άλλα εξωτικά σύμβολα. Η νεανική μου ηλικία πελάγωνε ανάμεσα σε ορθογραφικούς κανόνες της καθαρεύουσας, της αρχαίας ελληνικής, της δημοτικής, του πολυτονικού συστήματος και τελευταία (ευτυχώς) του μονοτονικού .

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, σαν μαθήτρια φορούσα μπλε ποδιά με άσπρο γιακαδάκι διακοσμημένο με μπιμπίλα (λεπτή στενή δαντέλα με τσιγκελάκι για τους νεότερους), πήγαινα σε θηλέων, με κούραζαν οι έντονες πολιτικές συζητήσεις, αλλά ευτυχώς με παρηγορούσε το διάβασμα, οι φίλες μου και άκουγα πολύ μουσική από το πικάπ και από το ραδιόφωνο.

Τώρα πάλι πελαγώνω με τα νέα δεδομένα της σύγχρονης γραφής και επικοινωνίας, ηλεκτρονική αλληλογραφία, οθόνες αφής, viber, instagram, facebook, εικονίδια αισθημάτων like, love κ.α., blogging και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Τελευταίο στη λίστα είναι η ενημέρωση για το vlogging.

Ενώ ξεφύλλιζα λοιπόν ένα παλιό μου βιβλίο μαγειρικής της Χρύσας Παραδείση ανακάλυψα καρφιτσωμένο πάνω σε μία σελίδα του, ένα χαρτί με συνταγές για αρωματικό λάδι, τις οποίες δε θυμάμαι από που τις είχα αντιγράψει. Μου άρεσε που έχω γράψει το ποιητικό σχεδόν όνομα φασκομηλιά και όχι φασκόμηλο. Οι καταγεγραμμένες συνταγές μου της δεκαετίας του ΄70, είναι γραμμένες με πολύ επιμέλεια, στη δημοτική φυσικά, αλλά με το πολύπλοκο πολυτονικό σύστημα.

Τι ήταν η αψιθιά δεν γνώριζα. Σα σε όνειρο θυμάμαι να ψάχνω να βρω μέσα στους μαύρους, ασήκωτους τόμους της τεράστιας, με καθαρεύουσα γλώσσα, εγκυκλοπαίδειας του Ελευθερουδάκη . Οι γονείς μου είχαν πάντα φυλαγμένους στο πατάρι, τεράστιους τενεκέδες ελαιόλαδου, με προτίμηση στο ελαιόλαδο της Μυτιλήνης. Με άφθονη την πρώτη ύλη έκανα τους πρώτους μου πειραματισμούς με τα αρωματικά φυτά. Φυσικά αψιθιά δε βρήκα, ζούσαμε στην πόλη και η πρόσβαση σε αυτά τα υλικά ήταν δύσκολη για μία πρωτόβγαλτη μαγείρισσα, οπότε προχώρησα στην επόμενη συνταγή.

Φωτογράφησα και τις συνταγές για το ξύδι, τις οποίες ίσως εκτελέσω κάποια άλλη φορά.

Για να τιμήσω αυτή την πρώτη εποχή πειραματισμών και αναζήτησης της γαστρονομικής μου ταυτότητας, επανέλαβα την παλιά καταγεγραμμένη κλασσική πια συνταγή για το αρωματισμένο ελαιόλαδο και προτείνω και μία δεύτερη με λεμονάτους τόνους. Το δικό μου ελαιόλαδο είναι από τον νομό Θεσσαλονίκης από έναν εξαιρετικό ελαιώνα.

1. Με τα ταιριαστά του θυμαριού: ελαιόλαδο με 4 αρώματα

Για 300ml αρωματικού ελαιολάδου

Έξτρα παρθένο ελαιόλαδο νέας σοδειάς και με χαμηλή οξύτητα. 1 κλαδάκι θυμαριού

1 φύλλο φασκομηλιάς

1 φύλλο δάφνης

1 κλαδάκι δενδρολίβανου

2. Με τα ταιριαστά του λεμονιού: Ελαιόλαδο του βουνού και του κάμπου

Για 500 ml αρωματικού ελαιολάδου

2 μικρά άνθη από πολύ αρωματικό τσάι του βουνού

½ κουταλάκι ξύσμα λεμονιού

1 κουταλάκι κόκκους σετσουάν.

Η εκτέλεση είναι ίδια:

Τα αφήνω για μία βδομάδα και τα χρησιμοποιώ έτσι όπως είναι χωρίς να τα φιλτράρω.

Η χρήση είναι επίσης η ίδια:

Νοστιμίζω φρέσκες σαλάτες, ραντίζω ψημένα ψάρια, προσθέτω λίγες σταγόνες σε πιάτα με σούπες λαχανικών ή ψαριών, πάνω από βραστά χόρτα, κρίθινους ντάκους και γενικά δεν μαγειρεύω με αυτά γιατί που να φτάσουν αυτές οι μικρές ποσότητες στα ελληνικά μαγειρέματα. Εξάλλου έχουμε τόσα φρέσκα αρωματικά φυτά, από την πιο υπέροχη φύση: την ελληνική.