ΓΑΡΙΔΟΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ. SHRIMP’S PASTA

Δευτέρα, Νοεμβρίου 29, 2021

ΓΑΡΙΔΟΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ. SHRIMP’S PASTA

Η προσμονή, το Αμβούργο, ο Ποσειδώνας και μία γαριδομακαρονάδα.

Προσμονή το υπέροχο ευγενικό συναίσθημα γεμάτο ελπίδα, χαρά και συγκίνηση για αυτό που πρόκειται να συμβεί στον άνθρωπο στο προσεχές του μέλλον.

Κάπως έτσι αισθάνομαι πριν ταξιδέψω, περιμένω ότι αυτό που θα ζήσω στο ταξίδι θα είναι εξαιρετικό και υπέροχο.

Έτσι αισθάνομαι και τον Νοέμβριο, χαίρομαι τόσο πολύ που θα έρθουν τα Χριστούγεννα θα στολίσουμε, θα φάμε με αγαπημένη παρέα, θα χαρούμε οικογενειακές αλλά και φιλικές στιγμές, θα πάω αγορά (τη λατρεύω και ας μην έχω να αγοράσω τίποτα).

Γλυκιά προσμονή αισθάνομαι και όταν θα συναντήσω τα πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα όταν έρχονται από μακριά

Τώρα τελευταία βέβαια υπάρχει ένα μικρό-μικρούτσικο, κακό-κακούτσικο συναισθηματάκι, που μου ψιθυρίζει με τσιριχτή φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου: ξέρεις μην χαίρεσαι και πολύ διότι θα τελειώσει το ταξίδι, θα περάσουν τα Χριστούγεννα, θα φύγουν πάλι. Το μουντζώνω, το φιμώνω. Και λέω στον αόρατο συνομιλητή μου τον άλλο μου εαυτό: α στο καλό, θα τα ζήσω, θα τα ευχαριστηθώ και ας αισθανθώ σκ…. μετά

Προσέξτε τώρα. Μικρής σημασίας είναι η συνταγή που ακολουθεί μία απλή γαριδομακαρονάδα είναι, ίσως να έχει πλάκα ποια φωτογραφία είναι η κεντρική της δημοσίευσης, σε σύγκριση με το φουλ πιάτο που μπήκε τελικά μπροστά μας με μπόλικες μπόλικες γαρίδες. Υπάρχει και εδώ μία προσμονή που έχει σχέση με τους γευστικούς κάλυκες.

Αλλά το κυριότερο θέμα είναι το πόσο υπέροχα πέρασα όταν πήγαμε στο Αμβούργο για να δούμε τα παιδιά και την εγγονούλα μας.

Αμβούργο μία όμορφη πόλη, με άπειρα αξιοθέατα, όπως το τεράστιο λιμάνι της, η περίφημη Φιλαρμονική, οι γέφυρες με τα γραφικά κανάλια, η εκκλησία – πλοίο, η αγορά με τους ακριβούς οίκους μόδας και κοσμημάτων, η αρχιτεκτονική των παλιών κτιρίων, τα αγάλματα.

Και μια και μιλάω για αγάλματα, με έκπληξη μου αντίκρισα το άγαλμα του Ποσειδώνα στο κέντρο του Αμβούργου.

Μόνο που δεν ήταν ο Ποσειδώνας μας, της δικής μας μυθολογίας με την οποία μεγάλωσα, και θα μεγαλώσει και η εγγονούλα μας. Μπροστά μου έβλεπα έναν ταλαίπωρο, κοντούλη, αδύνατο γεράκο με μακριές γενειάδες καθισμένο πάνω σε ένα παχουλό τεράστιο δελφίνι. Αριστα φιλοτεχνημένο και ας με συγχωρέσει ο συμπαθής καλλιτέχνης, δεν είμαι κριτικός τέχνης, αλλά μου ήταν αδύνατον να δεχτώ αυτή την εικόνα.

Ο Ποσειδώνας μας είναι ένας δυνατός, τεράστιος και γεροδεμένος τύπος που έσχιζε τις θάλασσες με την τρίαινα του, προκαλούσε τρομερές θύελλες, τρικυμίες, τσουνάμια, σεισμούς, αναστάτωνε τον θαλάσσιο κόσμο, πάλευε με τους αθάνατους Τιτάνες, αλλά και με αγριωπούς γίγαντες

Ήταν ένας από τους πιο δυνατούς θεός του Ολύμπου, μέγας γυναικοκατακτητής, αλλά και προστάτης των άξιων καπεταναίων και των θαλασσοδαρμένων ναυτικών.

Υπάρχει περίπτωση να ήταν έτσι στα γεράματα του και να τον βγάζανε βόλτα τα δελφίνια για παρηγοριά? Κανείς δε ξέρει.

καλέ το αμάξι μας, θα έλεγα αν ήταν δικό μας!

Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αααα αταξίδευτο.

Για 4 άτομα

900γρ γαρίδες κατεψυγμένες

1 κιλό ντομάτες

4 φρέσκα κρεμμυδάκια

2-3 σκελίδες σκόρδου

½ ποτήρι κόκκινο ξηρό κρασί

3-4 κλαδάκια βασιλικού

4-5 λιαστές ντομάτες

3-4 στίγματα κρόκου Κοζάνης

5-6 κουταλιές ελαιόλαδο

αλάτι, μαύρο πιπέρι

500γρ ζυμαρικά της αρεσκείας μας

Οι συγκεκριμένες γαρίδες ήταν χωρίς το κεφάλι τους, καθαρισμένες, εισαγωγής από κάποιο μακρινό ωκεανό, αρκετά νόστιμες ωστόσο.

Καθαρίζω πλένω και ψιλοκόβω τα λαχανικά, τα κρεμμυδάκια και τον βασιλικό.

Αλέθω τις ντομάτες μαζί με τις λιαστές.

Βάζω το ελαιόλαδο στο μεγάλο τηγάνι και αχνίζω για λίγα λεπτά τα κρεμμυδάκια και τα σκόρδα. Σβήνω με το κρασί και προσθέτω την ντομάτα τα στίγματα του κρόκου, αλάτι, πιπέρι και τον βασιλικό και βράζω για 15΄. Προσθέτω και νερό αν χρειαστεί και στα τελευταία λεπτά βάζω να βράσουν και οι γαρίδες και κλείνω τη θερμοκρασία της εστίας.

Βράζω τα ζυμαρικά, στη συνέχεια τα στραγγίζω και σερβίρω.

Εμείς τυρί δεν τρώμε με αυτή τη μακαρονάδα. Είναι τόσο έντονη η γεύση της γαρίδας που ολοκληρώνει τις γεύσεις του πιάτου.