ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙΑ. VINTAGE LITTLE CHOCOLATES TREATS.

 

Σήμερα 20 Δεκεμβρίου θυμήθηκα  με κάποια νοσταλγία τα γλυκά των Χριστουγέννων της παιδικής μου ηλικίας.

Στο σπίτι της θείας μου στο χωριό της καταγωγής των γονιών μου για το οποίο τρελαινόμουν και το λάτρευα, τα γλυκά του σπιτιού και συγκεκριμένα η σπεσιαλιτέ του σπιτιού οι κουραμπιέδες της ξαδέρφης μου ολοστρόγγυλοι και μυρωδάτοι είχαν απαγορευτικό μέχρι την επιστροφή από την πολύ πολύ πρωινή χριστουγεννιάτικη λειτουργία.

Η μητέρα μου πάλι στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη έψηνε σαραγλί με πολλά πολλά καρύδια διότι ήταν η αδυναμία του πατέρα μου.

Πολύ αργότερα, στο σπίτι της πεθεράς μου ψηνόντουσαν ροξάκια και πασπαλιζόντουσαν με μπόλικα καρύδια αχνιστές μουσταλευριές.

Τι κοινό όμως είχαν όλα αυτά τα σπίτια την ίδια εποχή?

Όλα τα σπίτια που προανέφερα αλλά και πολλά άλλα συγγενικά είχαν στις φοντανιέρες τους αυτά τα μικρά τετράγωνα λαμπερά πράσινα σοκολατάκια τα οποία απαγορευόταν σαν παιδί να τα αγγίζω και κρυφά κρυφά έτρωγα δυο τρία και έχωνα τα χαρτάκια στα βάζα ή στα συρτάρια. Και όταν είχαμε επισκέψεις και ερχόταν η άγια ώρα να κεραστούν στηνόμουνα και εγώ να πάρω την πράσινη μικρή σοκολατένια μπουκίτσα με το ολόκληρο φουντούκι. Για

δεκαετίες κυριαρχούσαν στην αγορά και τα φυλάγαμε στην γνωστή κρυστάλλινη φοντανιέρα με τα ποδαράκια και το καπάκι (την σπάσαμε) αλλά και σε εκείνη την πορσελάνινη με τα ποδαράκια και με το καπάκι (μας την κλέψανε κάτι κακούργοι με γούστο).

Τώρα μπορώ να φάω όσα θέλω χωρίς να με μαλώνει κάποιος, αλλά δεν έχει πλάκα πια. Ήταν το απαγορευμένο που το έκανε ελκυστικό το άτιμο το σοκολατάκι!